Original link.
CONCERTINDIE
SUN KIL MOON HOUDT PARADISO EVENTJES GEGIJZELD
Je leest het vaak terug bij albumrecensies: dit is dé perfecte plaat voor luie zondagochtenden, een specifiek jaargetijde, nachtelijke autoritten of feestelijke kerstborrels. De muziek moet vooral het leven dienen en niet vice versa. Een dwarse plaat als Sun Kil Moon's Benji(die op de twintigste positie in OOR's eindlijst van 2014 is beland) is in ieder geval minder breed inzetbaar binnen de sleur van ons bestaan. Geen album dat een idyllisch plaatje schetst: luisteren vergt een diepere investering. Zodra je je dat kunt veroorloven, kun je alleen niet meer ontsnappen. Mark Kozelek grijpt je dan doodleuk bij de kraag om je door zijn onverbloemde relaas te slepen. Muziek met minutieuze verbeeldingskracht over ‘satan, serial killers…that kind of shit’, aldus de man zelf. Oja, en The War On Drugs natuurlijk. Voor het concert Paradiso gaan de smartphones, camera's en videoapparatuur 'op verzoek van de artiest' uit óf in vliegtuigmodus. Zowel publiek als medemuzikant zit de komende twee en een half uur met Kozelek opscheept.
Het optreden begint met een bijzonder fraaie, iets vertraagde uitvoering van He Always Felt Like Dancing. Zijn bandleden blazen hier knap de oude Red House Painters-magie nieuw leven in: een spaarzame lappendeken van spookachtige melodielijnen die de stiltes doen spreken. Kozelek concentreert zich louter op zang, versterkt door een lichte galm. Net als bij zijn oude band Red House Painters dus, waarmee hij ooit zoveel ‘female friends’ leerde kennen, zo pocht hij op het liedje Sunshine In Chicago. Dit gevolgd door de petillante zin ‘Now I just sign posters for guys in tennis shoes’.
De man met tennisschoenen tormenteert Kozelek dit keer op de voorste rij, zodra de eerste flauwe grappen binnendruppelen. ‘Cover those shoes’, blaft hij nog eens, vlak voor het inzetten van Micheline - dit keer alsof hij het méént. Ook de hartverscheurende ode aan zijn moeder I Can't Live Without My Mother's Love en The Possum worden opgesierd in dat jasje rode verf. De melancholiek in Kozeleks stem is hier doordringend, soms tot aan de pijngrens. Hij bevindt zich in zijn In The Wee Small Hours-fase: uitgekotst door alles en iedereen, maar op zijn miserabelst stiekem zijn beste werk afleverend.
Kozelek speelt een sluw aantrekken-en-afstoten spelletje met zijn publiek. Je weet nooit zeker of hij je nu op de hak neemt of het serieus meent. De ene keer nodigt hij mensen uit hem te bespugen en te bekogelen met flessen, de andere keer doet hij een duet met een meisje uit het publiek, een nogal kleffe pastiche van I Got U Babe van Sonny & Cher. Wellicht een referentie naar Bill Murray's personage inGroundhog Day, nog zo'n cynische klootzak waarvan je uiteindelijk gaat houden.
Dat lijkt vanavond de rode draad te zijn - voor zover die te bespeuren valt. Kozelek reageert op ieder verzoeknummer uit de menigte met een kerstclassic, waaronderLittle Drummer Boy in een Swans-jasje (!!!). Hij maakt graag uitzondering voor diss track The War On Drugs, Suck My Cock, waarop Adam Granofsky's gitaarlijntjes nog eens koddig nagespeeld worden. Ook Kozeleks eigen band wordt vanavond niet gespaard van zijn dubieuze perikelen. Bij O Come, All Ye Faithful drukt hij de microfoon in het gezicht van zijn gitarist: ‘Come sing thise verse with me or you're fired.’
Het optreden van Sun Kil Moon loopt een dik uur uit. Hierdoor loopt de show van She Keeps Bees in de bovenzaal dus ook flinke vertraging op, tot ongenoegen van vele aanwezigen. Niet dat Kozelek zich daar om bekommert. Hij toont zich dankbaar met publiek die zijn macabere zelfontleding van begin tot eind durft uit te zitten. Paradiso werd door hem éventjes in gijzeling genomen: voor de ene bezoeker een lange zit, voor de ander vloog het als het ware voorbij. Twee en een half uur lang was Sun Kil Moon pijnlijk confronterend, hilarisch, emotioneel en behoorlijk irritant…en al die dingen tegelijkertijd. Kozelek laat ons vanavond alle hoeken van de ring zien: dit keer dient het leven zelf de muziek, en niet vice versa.
Tekst: Jasper Willems / Foto: Dirk Haun (cc, gemaakt bij eerder concert)
Gezien: 4 december 2014, Paradiso, Amsterdam
