Sun Kil Moon @ Paradiso Review

I reviewed Sun Kil Moon's intriguing show at Paradiso for OOR.

Original link.

CONCERTINDIE

SUN KIL MOON HOUDT PARADISO EVENTJES GEGIJZELD

5DEC2014

Je leest het vaak terug bij albumrecensies: dit is dé perfecte plaat voor luie zondagochtenden, een specifiek jaargetijde, nachtelijke autoritten of feestelijke kerstborrels. De muziek moet vooral het leven dienen en niet vice versa. Een dwarse plaat als Sun Kil Moon's Benji(die op de twintigste positie in OOR's eindlijst van 2014 is beland) is in ieder geval minder breed inzetbaar binnen de sleur van ons bestaan. Geen album dat een idyllisch plaatje schetst: luisteren vergt een diepere investering. Zodra je je dat kunt veroorloven, kun je alleen niet meer ontsnappen. Mark Kozelek grijpt je dan doodleuk bij de kraag om je door zijn onverbloemde relaas te slepen. Muziek met minutieuze verbeeldingskracht over ‘satan, serial killers…that kind of shit’, aldus de man zelf. Oja, en The War On Drugs natuurlijk. Voor het concert Paradiso gaan de smartphones, camera's en videoapparatuur 'op verzoek van de artiest' uit óf in vliegtuigmodus. Zowel publiek als medemuzikant zit de komende twee en een half uur met Kozelek opscheept.

Het optreden begint met een bijzonder fraaie, iets vertraagde uitvoering van He Always Felt Like Dancing. Zijn bandleden blazen hier knap de oude Red House Painters-magie nieuw leven in: een spaarzame lappendeken van spookachtige melodielijnen die de stiltes doen spreken. Kozelek concentreert zich louter op zang, versterkt door een lichte galm. Net als bij zijn oude band Red House Painters dus, waarmee hij ooit zoveel ‘female friends’ leerde kennen, zo pocht hij op het liedje Sunshine In Chicago. Dit gevolgd door de petillante zin ‘Now I just sign posters for guys in tennis shoes’.

De man met tennisschoenen tormenteert Kozelek dit keer op de voorste rij, zodra de eerste flauwe grappen binnendruppelen. ‘Cover those shoes’, blaft hij nog eens, vlak voor het inzetten van Micheline - dit keer alsof hij het méént. Ook de hartverscheurende ode aan zijn moeder I Can't Live Without My Mother's Love en The Possum worden opgesierd in dat jasje rode verf. De melancholiek in Kozeleks stem is hier doordringend, soms tot aan de pijngrens. Hij bevindt zich in zijn In The Wee Small Hours-fase: uitgekotst door alles en iedereen, maar op zijn miserabelst stiekem zijn beste werk afleverend.

Kozelek speelt een sluw aantrekken-en-afstoten spelletje met zijn publiek. Je weet nooit zeker of hij je nu op de hak neemt of het serieus meent. De ene keer nodigt hij mensen uit hem te bespugen en te bekogelen met flessen, de andere keer doet hij een duet met een meisje uit het publiek, een nogal kleffe pastiche van I Got U Babe van Sonny & Cher. Wellicht een referentie naar Bill Murray's personage inGroundhog Day, nog zo'n cynische klootzak waarvan je uiteindelijk gaat houden.

Dat lijkt vanavond de rode draad te zijn - voor zover die te bespeuren valt. Kozelek reageert op ieder verzoeknummer uit de menigte met een kerstclassic, waaronderLittle Drummer Boy in een Swans-jasje (!!!). Hij maakt graag uitzondering voor diss track The War On Drugs, Suck My Cock, waarop Adam Granofsky's gitaarlijntjes nog eens koddig nagespeeld worden. Ook Kozeleks eigen band wordt vanavond niet gespaard van zijn dubieuze perikelen. Bij O Come, All Ye Faithful drukt hij de microfoon in het gezicht van zijn gitarist: ‘Come sing thise verse with me or you're fired.’

Het optreden van Sun Kil Moon loopt een dik uur uit. Hierdoor loopt de show van She Keeps Bees in de bovenzaal dus ook flinke vertraging op, tot ongenoegen van vele aanwezigen. Niet dat Kozelek zich daar om bekommert. Hij toont zich dankbaar met publiek die zijn macabere zelfontleding van begin tot eind durft uit te zitten. Paradiso werd door hem éventjes in gijzeling genomen: voor de ene bezoeker een lange zit, voor de ander vloog het als het ware voorbij. Twee en een half uur lang was Sun Kil Moon pijnlijk confronterend, hilarisch, emotioneel en behoorlijk irritant…en al die dingen tegelijkertijd. Kozelek laat ons vanavond alle hoeken van de ring zien: dit keer dient het leven zelf de muziek, en niet vice versa.

Tekst: Jasper Willems / Foto: Dirk Haun (cc, gemaakt bij eerder concert)

Gezien: 4 december 2014, Paradiso, Amsterdam

Kicking The Habit Review - Le Guess Who?

I did an extensive review of this year's Le Guess Who? Festival along with Kicking The Habits chief editor Joris Rietbroek.

Part 1 - Thursday

Part 2 - Friday

Part 3 - Saturday

Part 4 - Sunday

Interview Sleaford Mods

Bit of a full circle moment: I was finally able to get a hold of Nottingham-duo Sleaford Mods. Read it here at Kicking The Habit.

OFF Rotterdam Project

I published seven articles for OFF Rotterdam, a photobook/documentary by Marcel Kollen that covers local musicians in and around Rotterdam. The book was officially launched a week ago at Rotown during the Rotterdam Pop Week. The seven participating bands include:  Rats On Rafts, Mark Lotterman, Half Way Station, Ming's Pretty Heroes, YOKOCOLA, La Boutique Fantastique and Wolf In Loveland.

http://www.rotown.nl/13-11-2014/boekpresentatie_off_rotterdam_/rotterdamse_popweek

Interview/Le Guess Who? promo piece St. Vincent

I did a piece on St. Vincent for Kicking The Habit, a brief interview prior to her Doornroosje gig last October.

Some live reviews

Some live reviews I did recently:

The Hold Steady @ Melkweg for OOR

Strand Of Oaks @ Bitterzoet for Kicking The Habit

St. Vincent @ Doornroosje for Kicking The Habit

Bob Mould @ Paradiso Noord for OOR 

Interview Woman's Hour

I did an interview with London synth pop collective Woman's Hour awhile back.

Six reasons why Hallo Venray are The San Antonio Spurs of contemporary Dutch rock

Those who avidly follow me on social media, know I'm just as much a dogmatist to hoops as I am to music. Sometimes the two of them even intertwine. One of the more entertaining interviews I've had this year was with Strand of Oaks' Tim Showalter. Showalter hails from the realm of Hoosiers, Indiana and once had hoop dreams of his own before ultimately writing music and buying casio's with his friend, unwrapping an old tapemachine…and this kind of magic began. Anyway, I digress yet again… a vice I will continuously find difficult to shake.

Anyway, I've been a firm exponent of Hallo Venray's latest LP Show. Okay, so maybe I took it to Skip Bayless-esque levels of vehemence in this OOR Review, much to the dismay of one commenter. But it's kind of remarkable for a band to be around for three decades to still be this scary good, managing to sound so fresh. Kind of reminds me of a certain…

FIVE TIME NBA CHAMPION SAN ANTONIO SPURS MOTHERFUCKERS!!!!11!111 COMIN' FOR THE SIXTH, BABY!1!1! WOOHOOO!11!!1!

WOOHOO!!!11!


My apologies. That didn't quite come out as intended. Watching Hallo Venray rippin' up EKKO last night, gave me an epiphany however. They are, in fact The San Antonio Spurs of contemporary Dutch rock. It's so dead on, in fact , that I've devised six reasons why this is true.

1. Mostly purists appreciate their greatness
I love a Blake Griffin dunk or a Jamal Crawford four-point play as much as the next (casual) fan, just as I like a catchy pop ditty as much as the average radio listener. That new Taylor Swift-song (come on!), early Destiny's Child (fantastic tune this, PLUS Kobe Bryant cameo!), Aaliyah, Justin Timberlake. I really like that FKA Twigs record and I admire the way Lana Del Rey subverted the dichotomy of her celebrity profile into a clever, powerful sophomore effort.

People generally tend to misconstrue my musical proclivity for the notion that I'm some sort of elitist music snob. Those who know me better , realize I'm an absolute sucker for mainstream music. Thing is, I just don't see the reason to write about that stuff when basically everybody else does. Just like all American sports media basically cover 50% LeBron, 25% Kobe and The Lakers, 15% about The Knicks' perpetual hilarious inequity and 10% other NBA Stuff. The Spurs, even in the wake of a championship are widely ignored because there is no drama. They do everything right. They say the right things. Draft the right players. They run a tight, tight ship.

To appreciate them the fullest, you have to watch them on the floor. They execute perfectly. The players move perpetually, the unselfish passing. Their defensive scheme relies on positioning rather than steals or shot blocking. It's like watching a symphony. Hallo Venray are the same way when they play live. The chemistry between the three of 'em is simply unreal: Henk Koorn and Peter Konings forbearingly allow skinsman Henk Jonkers to frantically run amok with reckless abandon with his obtrusive breaks, putting in the trust that he will find them at some point, just like Manu Ginobili splitting a double team. They make it seem so effortless too.

Okay, okay, so maybe I AM a bit of a snob….


2. They both notoriously don't come out of the gates guns blazing
Like the Spurs, Hallo Venray don't look to blow you out of the water immediately like the Steve Nash-era Suns or that Jett Rebel-feller. In fact, they'll gladly have the listener slightly underwhelmed at first... Perhaps it's an age thing, the satisfaction of allowing a show to slowly unfurl and progress, making the impending zenith all the more sweet. I like that they start off with Airy, a simmering mid-tempo Wowee Zowee-era Pavement-ish tune that gives Hallo Venray ample opportunity and latitude to explore their lush, sonic aerobatics (aye, pun intended). The Spurs too play the wait-and-see game well, using the regular season more as a process to round into shape for the postseason, resting their stars whenever necessary, regardless of the situation. They know they're in it for the long haul.

3. They carry the load together.
The Spurs and Hallo Venray maintain an hierarchy where flashy stats and personal skills take a backseat. The individual isn't as important as the big picture. You'll never see Tim Duncan aiming to  get his statistical averages as a means to raise his market value, just like you'll never see Henk Koorn and Peter Konings busting each others chops like Nels Cline and Jeff Tweedy. Henk Koorn is kind of an awkward guy too, but in due time you do learn to appreciate his offbeatness, much like Coach Pop.

4. They are old skool, fundamentally sound and don't rely on flash
A Tim Duncan bank-shot or Tony Parker floater isn't nearly as riveting as watching LeBron go coast to coast for a menacing slam after a chasedown block on the other end. But the subtle mechanics of these moves are much more difficult to replace than natural athletic ability. It's kind of amazing that Parker, as his explosiveness gradually declines, can still get to the rim at will using pacing, great footwork and touch. He can still hit that floater over any seven-footer. Hallo Venray rely on old tricks as well: their playful nods to Neil Young, Lou Reed and Bob Dylan on Show are well-documented. While they do manage to sound fresh with each record, they're not some groundbreaking new band. They rely on the subtle old tricks, fundamental things that a lot of Dutch bands fail to utilize in their repertoire. However, they package those things into something that's undeniably their culture. That's why they're ahead of the game.

5. Old as dirt, yet sustained excellence through reinvention
Like The Spurs,  Hallo Venray, even as they were perpetually ignored by the media, never stunk. Like this 3voor12 article  righteously points out, Vegetables And Fruit (2005), Leather On My Soul (2008) and The More I Laugh… (2012) are all fine records. Show is very much akin to The Spurs' fifth championship this year, with its freewheeling frame of mind.  Like The Spurs' dismantling of the Heatles, Hallo Venray essentially stripped down to the most elemental backbone of their craft. Whereas before they really imposed their penchant for busting out smashing pop songs more forcefully, much like the Twin Towers-era Spurs (with Duncan forming a formidable front line with David Robinson). You basically had to give in to their ubiquity, instead of allowing yourself to open up to them voluntarily.

6. They can completely boggle your mind on a whim
One of my favorite Hallo Venray moments these days is when they play "Drunken People". "It beats me how drunken people can ramble on and on", is a line that really resonated with me. Because whenever I attend a concert, I never do it as some sort of social get-together where the idea of "fun" eclipses a pursuit for understanding and emotional inquiry. Part of the reason why I prefer going to gigs by myself. I mean, I do consider myself a peoples person… But the correlation between musician and audience is far more important, because I know how special that can potentially be. I love reading  Richard Fosters stuff on Incendiary, or this particular review by 3voor12's Timo Pisart for that exact same reason. I reflects that yearning to witness something special unfolding.

So there's that duality to Drunken People there, questioning why people aren't as engaged emotionally or intellectually as the narrator of the song."What's on their mind/can't be much". And whether the consumption of alcohol actually dumbs things down, or whether it's him being condescending is never explicitly answered. But then suddenly, the song just takes off…and it SOARS. And live it not only soars, but it goes right into this unworldy cosmic stratosphere. It's such an amazing build-up. Akin to a 36-year old Manu Ginobili - on a fractured leg no less - soaring in with that vicious slam in the heart of the Heat D. The kind of thing that makes you go… For fuck's sake, where did THAT come from!? It's unbelievable.

It's so moving once Koorn sings "It's like being part of the family", his initial alienation gone, suddenly this feeling of unison emerges, that feeling I always crave for every time I go see live music. When they played it yesterday, my mind instantly raced back to Tim Duncan calling Manu Ginobili a "rockstar" during that 60-minute special, as they were suiting up for the all-star game. That's when I got the epiphany. "He's got the hair." In this snippet below, the Spurs nucleus of Manu, Pop, TD and Parker actually call The Spurs more of a family instead of a business where the money dictates everything. And that's a rare thing these days, especially in pro sports. But in music too, where stylistics and hollow accolades seem to upend personality and authenticity. And I'm glad Hallo Venray still have all of that good stuff in spades.

Year In Review: 50. Big Ups and The Boon of confined spaces

We’re all walking through to no man’s land
But no one understands there’s a war in our hands
Keeping minds blank and replies frank
Or someone else is taking you to the bank - Big Ups - "Justice"


The other day at a friend's house, I stumbled upon a compilation of Dutch music called ONUTRECHTSE Toestanden. Inside was this fanzine with a myriad of articles that documented the fracas between riot squads and squatters at the NV-huis during the late seventies/early eighties. The NV-huis would ultimately be Tivoli Oudegracht. Inspiring stuff, the way these squatters stood their ground and fought for what would become a full-fledged pop venue. Maybe that sort of adamant Spartan disposition is exactly what's missing within today's music subcultures and scenes. At the very least, being forced to level yourself to the playing field of government facilities and councils has proven to be detrimental. Indeed, a total of 250 million euro on budget cuts would be quite the backbreaker.

Then again, fighting it might be a complete waste of energy this day and age. Over the years, the establishment has found out that simply ignoring the beast is way more effective than charging it head-on with batons and pepper spray. As a result, smaller off-the-map squat venues are basically left to their own devices. On the flipside, the long established ones, most notably Tivoli Oudegracht and Doornroosje, have recently experienced fresh overhaul. While I do understand the practicality of having a brand new, pristine facility to avoid one logistical disaster after another, there is something completely off about a security guard in expensive suit pointing out where Slint will be playing. "Please take this escalator, sir." Say what?

It's a complete buzzkill… wanting to attend a fucking rock show, when in fact you find yourself in a stupor at the Bijenkorf Plaza. So these days, I'm learning to cherish off-the-map places like Tilburg's Hall Of Fame, Rotterdam's Roodkapje, Amsterdam's Vondelbunker, Nijmegen's Extrapool, Eindhoven's Stroomhuisje, Utrecht's ACU or Leiden's SUB071 more than ever. Confined spaces where the energy of a band is so pervasive, it's an experience you cannot replicate as easily. There are still good people like Teun Heijmans of Belmont Bookings who roll up their sleeves to bring quality acts to these venues. Big Ups playing the SUB071 for instance was a complete hell raiser… No one within this confined space was safe from the scrap that took place.

Big Ups are one of those exciting bands that willingly drops between the seams of nineties alternative rock and eighties post-hardcore. Like The Jesus Lizard, The Descendants or Brainiac, they're somewhat of an abomination… They solicit confusion just as much as unruly, cutting edge fury. Even whilst serving as the band's lightning rod, their singer Joe Galarraga is somewhat of a Houdini in his shenanigans. One moment you're rocking out thinking he's in front of the stage. Next thing you know he jumps up from behind and mounts you like an equestrian. The guy was simply all over the place, reappearing and disappearing in whack-a-mole fashion. He was like the Night Crawler out there…

Anyway, I digress, which is something I'll be doing a lot. Point is, venues where that little bit of mobocracy remains untainted, they are getting harder and harder to come by. Unfortunately, allowing it to happen is something a lot of festivals are still struggling with. At this year's Best Kept Secret for instance, things turned awry during the Night Beats-slot. One of the guards intercepted a rabid crowd surfing kid mid-jump, causing his temple to almost rock the edge of the barricades. That would've been a brutal impact, perhaps even fatal. Suddenly we see 3voor12-writer Atze de Vrieze righteously scuttle to the front to get up in the guards face.

Sadly enough, this incident is an apt allegory for what's happening to venues like the SUB071. Forcefully held down by bullshit policies and subsequently bled out. I for one, am going to be appreciating the SUB071 while I still can. On December 9th, the fantastic Vin Blanc / White Wine will be performing there. You comin' too...?

Next up: 49. Hallo Venray are The San Antonio Spurs of Dutch contemporary rock

Year In Review - A preface of sorts

Last week the mighty Space Siren disbanded within the most unfortunate and tragic of circumstances. Suffice to say, when the announcement came that Corno Zwetsloot could no longer perform due to his terminal cancer, I kind of deliberately allowed it to wash over me. Not because I'd already foreseen it, I have… Yet at that particular moment, I found myself in a state of unabashed glee discovering this tune.

At the same time, I was left feeling somewhat ambivalent. Judging by my twitter-feed, it seemed pretty lacking in compassion, to be raving about a new song at the heels of one of my favorite Dutch bands just calling it quits. Expressing oneself by means of a single Facebook-status-update or 140 character bulletin at a time, modern life appears to have become more ephemeral than ever. Maybe I could've compensated by following it up with some existential turn of phrase… Or some kind of self-righteous, socially conscious commentary.

Awful isn't it, that this could even cross one's mind! Scary too... it actually happens quite frequently, to be honest. To everyone. I reckon if I followed through, it would make me an awful, AWFUL human being, you know, to forcefully contrive such a thing, instead of letting my musings come naturally once the sentiment hits home.

It would simply be about helping my online profile save face instead of uttering what's truly on my mind. This is something I have often contemplated when 300 people tragically died in that Malaysian Airlines-crash. It's kind of unsettling, really, that communication has come down to trying to pin down the perfect you, instead of the real you…regardless of the circumstances. In the wake of tragedy, we're actually all the more prone to it. To get out of our way to NOT seem like a cold callous individual.

It's basically the same outcry Portland-based musician EMA conveys in her song "3Jane", how far these digital effigies have disengaged from our true physical selves. It must be so harrowing to suddenly come to realize that…this song aptly expresses that notion. We're all guilty to some extent. So in a way, I sorta frown upon all the backlash and ridicule Russell Brand is getting at the moment, for stepping on his soapbox and refusing to edit himself. Ok, so perhaps his fiery preachings on starting this new revolution might sound a bit pompous and haughty… But at least he's got the cojones to just say what's on his mind… On the fucking spot! I can surely - at the very least - respect that…Even if it's just for the sake of sparking fruitful dialogue (or senseless bickering in comments sections).

In all honesty, all of us are absolutely clueless. I myself, for one, am an absolutely, clueless, flawed human being. Therefor I have no problem admitting my lack of talent or expertise as a freelance music writer, for that matter. For all of my work to turn out even half-decent in my view, it takes up max effort, a keen attention span and an unrealistic disparagement of oneself. Comin' to terms with the stuff I cook up on a daily basis is basically symptomatic of me reaching way too far up my own ass.

At the end of the day, when all the work on my plate is done, I revel in escapism as much as the next person. As we speak, I'm basically exhausted and brain-numb, in dire need to just NOT think. Yet here I am...still trying to muster something, erm...remotely coherent. My nights are usually either spent getting my behind handed to me with Street Fighter, finishing a book (just recently I discovered the joy of reading, I might add), watching Netflix or the nasty habit of singing this swell ditty really fucking loud (and prolly driving my neighbor bonkers doing so). As a result, a lot of weighty stuff that occupies my mind gets lost in the shuffle.

So let's see what happens when instead, I just let 'er rip, hrmm...? Instead of wallowing in unyielding quandary, I've decided to go ahead and do an elaborate Year-In-Review - one entry per evening…or maybe two if the spirit moves me. All in all, it's been an incredible ten months thus far, with a lot of stuff left unsaid still lingering inside the ol' cranium. It may well end up a messy, often self-contradictory set of maunderings. So shoot, let's talk music…the one subject I can at least pretend to know what the heck I'm blathering about!

Next up: 50. Big Ups & The Boon of confined spaces

In-depth interview Strand Of Oaks

STRAND OF OAKS: SURVIVAL OF THE FICKLEST

“Everything that happened, happened for a reason.” -Timothy Ross Showalter

Words by Jasper Willems

After arriving at Amsterdam’s Backstage Hotel, Timothy Ross Showalter playfully yanks the Tim Duncan jersey I’m wearing. "Yeah, The San Antonio Spurs!" he raves, rejoicing a sense of familiarity within these somewhat foreign confines. The Spurs have six more games to win in order to redeem a heartbreaking Finals loss to the Miami Heat a year ago. Eventually, my Spurs would defeat Miami in five games and triumphantly bring the trophy back to the Riverwalk. Not only a fulfillment for a team that was presumably down for the count (a year ago, I felt completely, utterly thrashed), but a victory for all purists of team basketball.

Turns out that Showalter is one of those purists.

It’s no coincidence he hails from Indiana, one of the true strongholds for the game of basketball. From Larry Bird to the Hoosiers, the fans are downright rabid down there. Not surprisingly, Showalter once had hoop dreams of his own, before eventually embracing a life of writing and performing music under the moniker Strand Of Oaks.

His fourth album, HEAL, embodies a comparable journey to my Spurs: the album’s title presents a ‘tough love’-mantra that spurs (oh, most definitely pun intended) Showalter to pick up the pieces of his - often fickle - existence. It’s a wonderful, charming record: earnest, self-effacing, vulnerable, funny. And at specific moments, kind of dark. For one, the direction of the album was incited by a near-fatal car accident that involved both Timothy and his wife Sue. But despite its grimmer moments, HEAL consolidates all of Showalters past and contemporary heroes, making them palpable and often endearingly tacky.

In a way, HEAL is more Wes Anderson than Lars Von Trier, with its off-beat kind of depth and vividness: even when Showalter is down for the count, he’s never a complete downer. Opener ‘Goshen ‘97’ is instantly buoyant, thanks to J. Mascis’s signature guitar spasms. To offset the songs initial wide-eyed sentiment, Showalter wistfully sings ”I don’t wanna start all over again.” Isolation, indeed, takes on a different meaning once you turn 32, as opposed to when you’re a teenager.

Needless to say, listening to HEAL really gives a sense of getting to know Showalter intimately, which made the transition to interviewing him all the more natural. He’s not into that ‘tortured mysterious artist’-shtick. Nope. He’s the kind of guy you want to take out for a beer and unabashedly share conspiracy theories with - without being frowned upon.

Above all, whether it’s on the hardwood or on stage, Timothy Ross Showalter is the kind of guy you want to root for.

So were you any good at playing basketball?I was a pretty good ball player. But eventually, I got horrible joint problems.
Rheumatic?Yeah, I had rheumatic arthritis. It’s okay now, but back then I went from being the star in my hometown to just being…well, for one I couldn’t walk! So when I couldn’t play basketball anymore, I decided to try my luck with music instead.
Nonetheless, you’re subjecting those digits of yours to some abuse there. Exactly, exactly. Like I said, quitting basketball is the only reason why I play music now. My brother played basketball and my grandpa was a basketball coach.
Did your family encourage you to play music at first?No! No, my family is not musical at all! It was really weird. Nobody gave me records…some people have their dad’s vinyl that they can listen to and stuff. My dad didn’t really like music. He likes what I’m doing right now, but at the time he didn’t. He was like: ‘Why are you dressing weird?’ All of a sudden, I was like a punk rock kid. I basically went from basketball to punk rock, I just started changing the way I dressed. It took a long time. I’m 32 today and just now my parents are starting to think of my music as something pretty cool. We’re very close, but they still don’t know why I chose to do this. I got a text from my mom saying: ‘What are you doing this weekend?’ And I text back saying: ‘Well, I’m visiting Amsterdam!’ But yeah, the basketball thing is funny. I never talk about it, but it’s such an integral part of my life. Every summer I went to basketball camp. Did you ever see the movie Hoosiers?
But of course!Marvin Wood [whom Gene Hackman’s character Coach Norman Dale was based on] actually coached my dad for one season. My grandpa was a good friend of his actually. Okay, let’s go even deeper: the guy who always gets in trouble because he shoots before he passes [Jimmy Chitwood in the movie; real name Bobby Plump], he was my dentist! Shawn Kemp was from my hometown as well, I used to see him play when I was little. My hometown had mostly short white kids playing pick-up games in the gym, and then 6’11 Shawn Kemp would show up doing 360° dunks. He actually broke a backboard once. We had never seen a player like that up close up to that point. Ever.

...

Read the rest of the article HERE 

Official Biography Nouveau Velo

I had a hand in Subroutine stalwart Nouveau Vélo's press release, penning their biography

Luifabriek piece The Sweet Release of Death

I spoke to Rotterdam noise rockers The Sweet Release of Death for Luifabriek, about what makes them tick.

Interview Morning Parade

I spoke to Essex pop group Morning Parade about being dropped by Parlophone and their transition to an independent label. Read it all here at File Under.

Mensenkinderen Interview

For File Under, I had a nice in-depth interview with Bas van Nienes (ex-The Spirit That Guides us & Anderson) about his project Mensenkinderen and more.

Swans @ Paradiso review for OOR

CONCERTAVANT-GARDE

SWANS VOERT BEZWEREND MACHTSVERTOON IN PARADISO

27SEP2014

Sinds het oprichten van zijn onafhankelijke platenlabel Young God, tilt Michael Gira zijn Swans tot nieuwe hoogtes. In de beginjaren is Swans een oorverdovende, getormenteerde band, die met grote brokken barbaars ritmisch geweld een huiveringwekkend schouwspel neerzette. Tegenwoordig maakt de kwelling en het nihilisme plaats voor een haast religieuze, bezwerende ervaring, waarbij Gira als een soort opperdirigent fungeert. Vanavond in Paradiso zien we Swans in optima forma.

Het is best knap wat Gira heeft bereikt op eigen kracht, want Swans is gewoon populairder dan ooit. De band staat vanavond in een goed gevulde Grote Zaal van Paradiso, een uitgebalanceerde mix van jong en oud. Op zijn zestigste is Gira nog steeds een toonaangevend muzikant. Tijdens de komende editie van het Utrechtse Le Guess Who? festival cureert hij dus ook een speciaal driedaags programma, met onder andere Xiu Xiu, Silver Apples en Sir Richard Bishop in de gelederen. Gira laat zich door Brandon Stosuy van Pitchfork influisteren Pharmakon mee te nemen op de huidige tournee.

Read the rest here.

• 
  
• 

Incubate review Louder than War

Quite an honor to contribute to a piece for John Robb's blog Louder than War. With my fellow Luifabriek-honcho's Tjeerd van Erve and Richard Foster, we reviewed the best from this year's Incubate Festival.

Review Chad VanGaalen for OOR

CONCERTINDIE

ONGEMAK EN BEZIELING HAND IN HAND BIJ CHAD VANGAALEN

De uit Calgary afkomstige muzikant Chad VanGaalen wilde altijd liever naam maken met zijn kunst en animaties. De surrealistische waanbeelden, die terloops uit zijn psyche lijken te ontstaan, zijn het handelsmerk. Die unieke art-stijl nestelt zich vanzelfsprekend in zijn muziek: vreemdsoortige knip-en-plakliedjes waarin VanGaalen nauwgezet abstracte geluiden integreert, met effecten, drones en zelfgemaakte instrumenten. Tegen wil en dank is VanGaalen bekender geworden om zijn muziek dan zijn kunst, iets wat hij zelf niet in de hand heeft. Zoals vanavond blijkt in de Dokzaal, werkt dit grappig genoeg in zijn voordeel.

Met de dag lijkt er weer een nieuwe popzaal te ontspruiten in het Amsterdamse centrum. Dat gezegd hebbende, is de Dokzaal een bijzonder fijne aanvulling. Bij binnenkomst voel je meteen een huiselijke sfeer, vergelijkbaar met het Utrechtse Kargadoor. Voor livemuziek is deze Dokzaal beter berust: beneden de veranda heb je een ruimte voor intieme shows, langs de bar vind je de (verrassend) grote zaal. Een voormalige kerkzaal zo blijkt, wat de gevoelige akoestiek verklaart. 

Zanger/gitarist Aaron Mangle, van garageduo Cousins dat het voorprogramma verzorgt, bedankt de bezoekers al van tevoren. ‘Because last time in Amsterdam sucked!’, mompelt hij, terwijl hij koddig tussen elke lettergreep van zijn thee nipt. De woorden zijn hier zowaar goed verstaanbaar. Ondergetekende verheft zijn bierflesje in repliek, waardoor het schuim overloopt. Ook de vallende spetters zijn door iedereen in de zaal hoorbaar. Eventjes het middelpunt van de aandacht zijn doet toch even blozen. De andere helft van Cousins is drumster Leigh Dotey; voordat het liedje inzet komt er telkens weer een aandoenlijke miscommunicatie tussen Dotey en Mangle aan te pas. Die awkward handdruk, die kennen we allemaal. Nou, dit is dus de muzikale variant. Het duo jaagt met heerlijk bevlogen en infantiele energie door hun setlist. Muziek in de geest van Ariel Pink, Connan Mockasin en R. Stevie Moore, al oversturen de liedjes van Cousins iets meer, de rustieke piep-en-kraak sound van The Flaming Lips in hun prille jaren.

In tegenstelling tot Cousins is de akoestiek voor Chad VanGaalen vanavond een beproeving. Hij is sowieso niet het meest happige beestje betreft toeren en optreden. Daar komt bij dat zijn huidige bezetting bestaat uit voormalig Monty Munro (bas, achtergrondzang) en Eric Hamelin (drums). Nee, het zijn geen broertjes van elkaar. VanGaalen's show neemt duidelijk een andere gedaante aan dan zijn vorige clubshow: om de meer uptempo liedjes, zoals Burning Photographs en Peace On The Rise, hangt nu een zware walm van noise en feedback. Overigens is die vorige clubshow, op het wijlen fabrIQ festival in 2012, best noemenswaardig: VanGaalen was toen in feite een eenmansband, de drums, electronica, gitaar en harmonica tegelijkertijd bedienend. Dan moest hij ook nog zingen, die iele tenor die zo doeltreffend het hart weet te raken. VanGaalen heeft zeker de elan van eenGram Parsons of Neil Young, maar zijn muziek is niet bepaald rootsy, eerder abstract. Referentiekaders be damned, VanGaalen doet liever beroep op de kwintessens vanuit zijn eigen macabere tekstbubbels en onaardse fantasiebeelden. Dat optreden op fabrIQ kreeg nog een extra lading, omdat het pakweg drie weken na het overlijden van VanGaalens boezemvriend, Women-gitarist Chris Reimer, plaatsvond. VanGaalen produceerde de twee albums van Women.

Fast forward naar het hier en nu, trekt Chad VanGaalen al snel een conclusie, dat het funest is de teugels strak in handen te houden. Zijn nieuwe bezetting ontleent zich niet goed aan de Dokzaal, wat een chaotisch optreden oplevert. De spontaniteit regeert wanneer hij Mangle laat meepielen, wat tot een soort space age Crazy Horse tafereel uitmondt. Het sfeertje is vergelijkbaar met VanGaalens eerste twee releases Infiniheart en Skelliconnection, fuzzy lo-fi pop voortgekomen uit een kijk-wat-blijft plakken blauwdruk. The Soft Airplane (2008), Diaper Island (2011) en het dit jaar (op label Flemish Eye) uitgebrachte Shrink Dust zijn meer traditionele songplaten, in hoeverre je VanGaalen 'traditioneel' kunt noemen. De Canadees begint met een ietwat afgeraffelde versie van Cut Off My Hands, waarin hij zingt dat zijn handen hem, Evil Dead-style, als ‘a pair of bloody crabs’ in de steek laten. De nerveuze grapjes tussendoor, het aanpassen aan zijn twee bandleden - die de begeestering wel natuurlijkerwijs vinden -, Chad VanGaalen wil het liefst zo snel mogelijk door zijn set heen razen. Het ongemak kan hij dit keer niet van zich afschudden, net als het abominabele cartoonmonster op de Shrink Dust-hoes. De aangrijpende afsluiter Rabid Bits Of Time is vanavond de apotheose, hét moment dat pure bezieling en ongemak eventjes hand in hand gaan. Dan hoor je VanGaalen op zijn best: ‘And you've been dead for years but you never knew/and the rabid bits of time have been eating you’. Dit optreden is tussen zijn oren wellicht een verloren zaak, maar ondertussen laat hij het publiek in de Dokzaal compleet ontdaan en verwonderd achter.

http://oor.nl/#!/articles/ongemak_en_bezieling_hand_in_hand_bij_chad_vangaalen/concert

Interview Tijger Salto

Luifabriek interview post-hardcore misfits Tijger Salto – “We rejoiced in the prospect of making music without that sense of ‘importance’”

September 10, 2014
by Jasper Willems

Tij•ger Sal•to

“A whaaaat…?”

 

Proper translation: Tiger Somersault

A cat doing something as ho-hum as a somersault would elicit thrills on the interwebs for the simple fact that it’s a friggin’ CAT. The largest cat on the planet no less, one of the fiercest carnivores of the animal kingdom. Suffice to say, the name Tijger Salto befits this Amsterdam-based trio as well as anything. Unruly and dangerous, they manage to pack this tense post-hardcore wallop by means of just vocals, bass, a wee bit of synth and drums. Yet Tijger Salto eschews the habitual Minor Threat-esque machismo, instead emitting the straight-jacketed dementia we’ve come to expect from bands like Brainiac or The Jesus Lizard. Simply put, Tijger Salto has become this really fun crackpot of a band.

I meet up with Benjamin van Gaalen (vocals) and Tim Mooij (skins) at De Arend, a benign and folksy tavern in the western quarter of Amsterdam. Mooij has an affinity for these hearty places. Last time we spoke was about three years ago, when he and Van Gaalen were still one half of noise-rock iconoclasts Stairs To Nowhere. We did what would be the band’s final interview at Café ‘t Stoplicht, another congenial pub preserving the bygone musk of tobacco, polaroids and lacquered timber. Right before the article was published, Stairs To Nowhere decided to call it quits. “There was nothing left to give in that band. We basically exhausted ourselves.”, Tim reflects.
Even when reading the piece in shoddy Google Translate-English, the reason why becomes quite apparent. Whether it’s setting piano’s on fire (and subsequently recording on them), dropping vocals with a Chinese shock collar (!) or capturing the wrecking of an entire studio on tape…Stairs To Nowhere was an all-out endeavor. Their shows had a punk sensibility to them, with Mooij frantically dismantling and re-assembling his drum kit, often mid-song. Yet at the same time, the band’s operation was undoubtedly methodical, contrived and ambitious.
Stairs To Nowhere made some waves trespassing the abandoned Vredenburg premises (all while capturing it on video) to set up and play in its hollowed-out shell. The local authorities weren’t too pleased. Thankfully, Tipper Gore inadvertently taught us that nothing sparks mass appeal more than controversy. Stairs To Nowhere seemed hellbent to capitalize on that notion by going by the extreme, whatever that ‘extreme’ might entail. Their music had a bohemian zest and zeal, yet at the same time they were a sophisticated and arty bunch of guys. Occasionally, they diverged into ostentatious humbug, and this arguably became the band’s most glaring foible. As a result, they were incredibly difficult to pigeonhole, which – in retrospect – made them such an exciting band to watch.
Even after their seemingly inevitable demise, I remained a Stairs To Nowhere fan to this day. Last January, Ben sent me a message out of the blue, announcing he and Tim were starting a new band. Needless to say, I was overjoyed and intrigued. While adapting some of the Stairs’ unruliness (Tim’s distinctive refractory drum form, obviously, being the ubiquitous factor), Tijger Salto is an entirely different animal.
“Everything in Stairs To Nowhere was so ‘important’”, Tim quips, deliberately uttering the last word in condescending manner. “I realized I still had something left in the tank. We rejoiced in the prospect of making music without that sense of ‘importance’, right Ben?”
Ben simply nods.
“Other than unleashing a bucketload of energy…”, Tim inquires. “…what’s the point of playing punk rock anyway?”
“Nothing, I guess,”, Ben answers. “You cannot be about-face in doing so, anyway.”
“Make no mistake, we had a complete blast with Stairs.”, he continues. “Both Tim and myself were entirely different individuals at the time. We had completely different ambitions. It was quite liberating to just leave all of that behind us. We took that into account when we started Tijger Salto. Our maxim is basically: ‘Alright, shoot! Let’s just DO it…regardless!’ We simply want to steer clear from any quarreling regarding the musical direction of this band. I mean, it’s great to be part of some conjoined MO. But once you skip the part where you tediously debate the music’s direction and just let it happen anyway – regardless whether you like it or not – something better could come up the next time around.” Ben explains that Tijger Salto nurtures a sequencing of ideas, all of them addressed emphatically with a Pavlovian “yes!” “Whenever we find out a song doesn’t work live, we simply ditch it. We’re a pretty prolific band, so it’s no big deal anyway.”
Where Stairs To Nowhere applied these bizarre elaborate song titles, Tijger Salto skips that part entirely as well: the songs are simply numbered. The band is Ben’s first crack at being a lead vocalist and frontman. He enjoys immersing in that role head-on, acting out on stage, right down to screaming the track numbers as if calling plays from a playbook. “It’s fun. There’s something about screaming your lungs out, to end up completely exhausted on your back ignorant of the fact that you’re still only halfway through the set!”
After Stairs broke up, he and Tim still kept in touch regularly. Both stray towards their other artistic interests: Tim ventures into professional photography while Ben tries his hand in performing in plays. Tim: “Nowadays I work as a coordinator at a photo museum. I gave Ben a leg up, so now he works there as well. He even became my boss for a short period of time…but that couldn’t persist, as I wouldn’t allow it!”*laughs*
Ben tells Luifabriek he always toyed with the idea of fronting a heavy rock band. “Once we decided to make music together again, I told Tim I would love to do just that. In the meantime, I actually attended some singing lessons, although that might be a bit obsolete for this type of music. But it was obvious from the start we needed a third member.” After playing with different people for awhile, Tim and Ben stumbled upon Rob de Witte through mutual connections.
Ben: “During our first rehearsal he initially intended become our guitar player. Luckily I took my bass to the rehearsal space as well, just in case. So, we jammed for a bit. Then suddenly, he looked at my bass and acknowledged: ‘I’m really more of a bass player, you know.’ So he picked up my bass and proceeded to unleash this unbelievably heavy, loud bass sound.” Once De Witte joined in with the fracas, Tijger Salto quickly established their haphazard yet free-spirited songwriting approach.

Ever since starting the band, Tim feels he once again filled a creative void: “To me , I just needed that place again where I could completely unwind.” No question about it: Mooij appears to be more relaxed than three years ago. He seems to have found a nice balance between his professional craft, his marriage and having that place to fulfill some of his personal idiosyncrasies. A difference with three years ago: now he simply needs that outlet alone, not all the other baggage that comes along with playing in a band. “Tijger Salto is just a vehicle for me to keep myself occupied, to meet new people and to seek out new experiences.”

Read the rest of the article HEREuifabriek.com/2014/09/luifabriek-interview-post-hardcore-misfits-tijger-salto-rejoiced-prospect-making-music-without-sense-importance/.

Interview with Adrian Younge

INCENDIARY INTERVIEW ADRIAN YOUNGE - "I WANT TO BE PIGEONHOLED."

Submitted by Jasper Willems on Thu, 08/28/2014 - 20:06

The bullet just missed Domino, but he had gunpowder burning his eyes, so he thought he was a dead man. The Souls thought so too:  this dude was trying to kill off all the Souls Of Mischief!

Ever since jettisoning hip hop-sampling in '97 to become an analog recording aficionado,Adrian Younge has diligently moved against the currents of modern music consumption, embracing and reigniting its old ideals. Best known for scoring Blaxploitation spoof Black Dynamite, Younge immersively discovers and recreates sounds that made the golden-era of hip hop essentially a fucking ginormous Stargate-portal to all musical realms of the 20th century.

Recently ,Younge has found a way to rekindle both his hip hop genesis with his love for the obscure and hidden. He helmed Ghostface Killah's LP Twelve Reasons To Die and created a rapopera with the mighty Souls Of Mischief, whom Younge idolized growing up. Yep, you heard me correctly: a friggin' RAP OPERA. As Incendiary stops by Amsterdam to meet with Younge, it becomes apparent this musical tour de force has plenty of ambition left.

IN: Do you still remember where you were the first time you heard Souls Of Mischief's 93 'Til Infinity?

AY: I was at high school in '93. I remember watching the 93 'Til Infinity video, I was just trippin' out on it. The thing about that time is, I look at '93 as the pinnacle year for hip hop. 36 Chamberscame out that year too, so I was a big time Wu-Tang fan. By the same token, Doggystyle  became a big thing too, so I was a big Snoop fan as well. But the difference between those two albums and 93 'Til Infinity is that - as much as I love the music - I couldn't personally connect to Wu-Tang and/or Snoop, because I wasn't a gang banger. I didn't sell cocaine, you know, that wasn't who I was. But when I saw that Souls Of Mischief video, it really struck me. Because they represented my lifestyle, which was basically a hip hop kid coming from the suburbs. It really spoke to me. I was really into clothes and talking to fly chicks. Lyrically, they were just phenomenal. It was insane. I've listened to 93 'Til Infinity so much, I know every word on the album.

IN: No easy task.

AY: Yeah, it was a dream come true even get into contact with them to maybe do an album.

IN: How did this collaboration materialize exactly?

AY: Basically, it happened on the heels of producing Ghostface Killah's Twelve Reasons To Diealbum. A-Plus hit me up and said Souls Of Mischief would be interested in me producing an album. I was like "holy shit!". Producing Twelve Reasons To Die, I focussed more on Ennio Morricone, vintage Dario Argento horror scores and RZA-type stuff. This was a new plain for me, a new pathway of sound for me to engage in. If I wanted to make an album with Souls Of Mischief, I wanted something that channelled golden-era hip hop, which is from '88 to around '93. At least how I look at it: A Tribe Called Quest', Native Tongues, De La Soul, Black Sheep and Souls Of Mischief. Then we go back to their source material, the stuff they sampled, it's the music between '68 en '73. Jazz, funk, psychedelic dark soul. I wanted to create kind of a hybrid between that 90's golden era Native Tongues-hip hop sound back to late 60's, early 70's psych soul and jazz…and bring it forward to today. That was all the stuff I was meditating on when the Souls hit me up. I obliged and the five of us started talking. And a few days later we started working on There Is Only Now, it's history now.

IN: When I listen to There Is Only Now it, it feels like this rap opera. And to me, that's kind of unchartered territory. I read some interview with the Souls where they said something in the vein of the album being loosely based on their own career trajectory. Is There Is Only Now like a dramatization of that or entirely new fictional story?

AY: Well the story is based on a true incident that happened to them. On the first track Time Stopped, the Souls were at a parking lot in the middle of the night. Around 4 AM, some dude jumped out of a black truck and went up to (Hieroglyphics -producer) Domino told him to "get the fuck on the ground!". Domino looked at him like, "what!?" and the guy shot him in the face. The bullet just missed Domino, but he had gunpowder burning his eyes, so he thought he was a dead man. The Souls thought so too:  this dude was trying to kill off all the Souls Of Mischief!

Read the rest of this interview HERE!

Interview with Elephant Stone

ELEPHANT STONE: PASSING THROUGH THE INTERMEDIATE STATE

"These days, there’s less of that ‘oh, here’s the part where he breaks out the sitar!’" - Rishi Dhir

Words by Jasper Willems
Photo by Remco Brinkhuis

Rishi Dhir’s a cool cat, just not in that conspicuous, braggadocio rockstar sort of way. Naw, Dhir is more the Matt Hooper-archetype, that goofy science maverick who wears a profound love for the job on his sleeve. As opposed to dropping into a shark cage, though, Dhir drops the sitar for the likes of Brian Jonestown Massacre, The Horrors, Allah-Las and The Black Angels.

Oh, right, he also happens to front his own dynamite outfit since 2009: Montreal-based psych rockers Elephant Stone. With third album The Three Poisonsdue for release next week, Rishi sat down with us within the confines of the placid press area at this year’s Best Kept Secret festival to discuss what may be the band’s most ambitious LP yet.

So…the show went down well?
It was fun! It’s the last show of the tour. How many people, two thousand? I don’t know exactly how many people showed up , but it was packed! It was like four thousand capacity. Basically if you would pile up all the crowds of our previous shows this tour, it would basically be as big as this show.

So you’re basically saying Best Kept Secret was the biggest Elephant Stone show yet?
I think so… *suddenly has dumbstruck expression on face* Yeah, totally! That’s the biggest show we’ve ever played! In cities like London or Paris we’ve been playing for a hundred, maybe a hundred and fifty people. *laughs*

Have you guys figured out the new songs by now? The material on The Three Poisons seems tricky to translate to a live stage.
We’re still figuring those out. We started the tour by playing a lot of new songs. And then we realized that the mood of these songs were different from the last record. So we kept moving songs around. By the end of it, we realized people actually know our last record, so they want to hear that record. People knew the lyrics and they were singing them along! So when we play the new songs, it doesn’t get as much reaction out of them. So we played about two new songs each night. We’re playing our single “Three Poisons” and “Echo & The Machine”.

I recall you mentioning one particular show where you played The Three Poisons in its entirety.
Yeah, that was pretty much a week after we finished the record. We played Austin Psych Fest and my publicist wanted me to play the whole record. So we learned everything within a week. And it was really stressful! But the crowd appreciated it. I hope people thought it was a bold move to just play the new material. I think people liked it, it was an interesting challenge.

I could imagine you engaging different entry points while constructing these tunes, less of a traditional songwriting MO for one. Can you tell a bit more on how The Three Poisons deviates from your previous LP’s?
We’ve been touring for a year and a half, almost two years together with this formation of the band. Gab (guitarist Jean-Gabriel Lambert) and I recorded our last (self-titled) record with two other guys. With The Three Poisons, the four of us went in already knowing what our respective strengths were. We’ve been developing the sound a lot live, so as we went to the studio we just really took our time with it. Actually, we mostly worked on a song-by-song basis. Also, we didn’t have our current drummer Miles (Dupire) on our previous record, which was more straight up rock.  With him playing our music has definitely become more groovy. He’s really taken the band to the next level. So much in fact, that as we were mixing the record we made drums more present. These songs are a lot dancier now. Touring a lot makes you realize that people like to dance. Girls like to dance. (Meanwhile Gab, sitting next to Rishi, muses on why Elephant Stone doesn’t just do “what girls like!”)


You can read the rest here!

Interview Bob Mould

For File Under, I got the opportunity to pick the brain of legendary Hüsker Dü and Sugar-frontman Bob Mould.

Bob Mould

(Interview: Jasper)

Bob Mould (53) heeft beduidend meer paden bewandeld dan de gemiddelde rockster van begin vijftig. Hij groeit op in een turbulent middenklassegezin in Malone, een ijdel plaatsje in New Jersey. Al vroeg ontdekt Mould dat hij uitsluitend op mannen valt: iets wat zijn vader, een nukkige alcoholist, naar alle waarschijnlijkheid moeilijk zal accepteren. Toch is het zijn vader die voor het eerst een gitaar in Bobs handen drukt. Het horen van The Ramones inspireert Mould als tiener zijn oude leventje voorspoedig achter te laten.

Tijdens zijn studie in Minnesota ontmoet hij vrijpostige slacker Grant Hart (zang/drums) en later snormans/chefkok-in-spé Greg Norton (bas). Zodoende het invloedrijke post-hardcore trio Hüsker Dü, destijds notoir als de destructiefste, luidste band op deze aardkloot, een oerschreeuw overladen achter een orkaan van genadeloos gitaar, bas en drumgeweld. Het is de ultieme uitlaatklep voor Moulds opgekropte zelfhaat en wanhoop.

De nietsontziende tour de force van de Dü vormt een bakermat voor een nieuwe generatie streberige punk kids, die op hun beurt weer komende generaties inspireren. Ene Charles Michael Kittridge Thompson IV besluit zelf een bandje te beginnen:"Must be into Hüsker Dü", schrijft hij attent in de advertentie. Mould raakt intussen steeds gedesillusioneerder. Tot sint juttemis slapen onder Henry Rollins' bureau en jezelf aftakelen door drank en drugs is niet meer aan hem besteed. Een ontluisterende overgang naar Warner, onderlinge argwaan tussen de bandleden en de tragische zelfmoord van manager David Savoy doet Hüsker Dü na tien jaar abrupt de das om.
Eenmaal nuchter en klaar met de Hüskers, vind Mould zichzelf begin jaren negentig opnieuw uit met de beknopte gitaarpop van Sugar. In het kielzog van Nirvana (en later Foo Fighters) opererend krijgt hij met Copper Blue eindelijk erkenning alom. Eindelijk de apotheose: Mould is zelfs verantwoordelijk voor een van de meest iconische showtunes van de afgelopen twee decennia. En toch...tóch mist er nog iets substantieels in het leven van Robert "Bob" Arthur Mould.
De gewaarwording en omarming van zijn seksuele identiteit beproeft Mould pas vanaf zijn 38ste levensjaar. Hij verdiept zich in de vele gay-subculturen en integreert twee frisse creatieve vehikels in zijn nieuwe leefstijl: zijn danceproject Blowoff en DJ-pseudoniem LoudBomb (een anagram van zijn echte naam).
In zijn memoires See A Little Light: The Trial of Rage and Melody schrijft Bob Mould de laatste demonen om zeep. Hij lijkt na al die jaren kniezen het juiste evenwicht te hebben gevonden. Zijn vorige soloplaat Silver Age voelt dan ook als een nieuw hoofdstuk, vergelijkbaar Sugars briljante Copper Blue twintig jaar eerder. Het duurt echter niet lang voor het noodlot opnieuw toeslaat. Beauty & Ruin vat een bewogen laatste twee jaar samen, een album met veel muzikale knipoogjes naar eerder werk.
File Under schuift bij Mould aan tafel voor een openhartig gesprek over Beauty & Ruinen meer.
Ik heb See A Little Light: The Trial of Rage and Melody inmiddels besteld. Wat moet ik in ieder geval weten voor het lezen?
'Ik wed dat je de muziekpassages waarschijnlijk prima snapt. Het boek brengt daarom veel dingen aan het licht waar ik vroeger niet of nauwelijks over durfde te praten. Mijn jeugd, mijn familie, mijn persoonlijke en professionele relaties. Door al die verschillende facetten van mijn leven samen te brengen, begreep ik pas waarom mijn muziek klonk zoals het deed. Dat ervoer ik als positief.'
Hoe was het om opnieuw aansluiting te vinden met het verleden? Zwaar?
'Nee hoor, dat ging prima. Wanneer ik mensen benaderde om bepaalde gebeurtenissen voor de geest te halen, kreeg ik echter verschillende versies van hetzelfde verhaal. Natuurlijk was er enige overlapping, maar de manier waarop vier mensen een situatie persoonlijk ervoeren...alle vier compléét anders. Ik dacht toen meteen: "Oh my god."' (rust terneergeslagen de hand boven het hoofd)
Trok je zelf een conclusie of dacht je, laat ik bij twijfel vertrouwen op mijn eigen beleving?
'Dat laatste. Het is onmogelijk af te wegen welke kant van het verhaal je nu moet geloven. Gestóórd! Uiteindelijk bleek het een interessante les over wat 'de waarheid' nu wel niet is. Ik hoefde in ieder geval niet opnieuw in de Hüsker Dü-catalogus te duiken. Die muziek zit best diep in mijn bewustzijn gegrift. Opnamesessies reconstrueren was wel weer lastig: ik was óf aan de drank óf ging zo resoluut te werk dat ik mijn gevoelens niet kon vastpinnen. Soms besef je naderhand pas wat je precies hebt gecreëerd.'
Hüsker Dü was misschien wel de eerste band die zich zowel spijkerhard als extreem kwetsbaar durfde op te stellen.
Not only did we invent hardcore, we invented EMO! (lacht) Nee, geintje! Ik kan onze ontwikkeling nu duidelijk zien. Bij Metal Circus waren we dat no nonsens 'fuck you met je punk rock-politics'-bandje. Zen Arcade was een rockopera: kijk ons eens quadrafonisch zijn! Flip Your Wig was onze interpretatie van The Beatles, we wilden toen een echte popplaat maken. En New Day Rising...nummers als "Celebrated Summer", "Perfect Example" belichamen juist onze coming of age.'
Heb intussen wat recensies en comments over je memoires gelezen. Wat ik daaruit opmaak is dat jij het boek grotendeels schreef vanuit de interne beleving van toen, in plaats van je ervaringen te relativeren binnen de context van nu.
'Precies, ik leg slechts vast hoe ik mezelf herinner! Het is de bedoeling dat mensen een natuurgetrouw beeld krijgen van de persoon die ik destijds was. Dus ook de momenten dat ik het spoor compleet bijster was, mezelf haatte en de radicale maatregelen die ik nam om controle over mijn leven te handhaven, snap je? Alles wat ik onderging komt in dit boek aan bod. Vaak dingen waar ik niet trots op ben. (lacht schamper) Als ik dan comments lees die beweren dat ik zo'n enorme egotripper ben…hell yeah! Destijds was ik dat zonder meer, natuurlijk! Maar de persoon die ze bekritiseren is de persoon die ik wás, niet de persoon die ik ben geworden.'
Veel negatieve comments zijn gericht op de afgunst jegens jouw voormalige Hüsker Dü-collega's Grant Hart en Greg Norton.
'Ik ben op bepaalde momenten absoluut gemeen tegen Greg, maar absoluut niet tegen Grant. Toen ik met Michael Azerrad (popjournalist en oprichter van The Talkhouse) aan het boek werkte, vroeg hij me na het aanleveren van de teksten telkens weer: "Okay, Bob, wat mijd je hier nu precies? Er is toch onenigheid tussen jou en Grant? Waarom lees ik dat er hier niet in terug?" Aan het einde van het schrijfproces dacht ik bij mezelf (mompelt zachtjes): "Is DIT het slechts?" (lacht) Ik kon het niet...ik bedoel, het zijn slechts kleine incidenten geweest die het vuur wellicht deden aanwakkeren. Maar verder niks extreems. De afgelopen twintig jaar geloofde ik steeds wat anderen mij in het oor fluisterden. Dat er een groot probleem was tussen Grant en mij waar eigenlijk nooit sprake van is geweest. Ik kon het alleen nooit goed onder woorden brengen. Het valt uiteindelijk reuze mee.'
Twee platen waar je de afgelopen twee jaar mee toerde zijn SugarsCopper Blue en je eerste soloplaat Workbook. Beiden transitie-albums waar je de creatieve controle herstelde. Waarom juist die twee platen?
Die twee platen behoren simpelweg tot mijn beste materiaal. Samen met Zen Arcadezijn dit ook de meest besproken platen waar ik aan heb gewerkt. Copper Blue kwam uit in 1991: ik vertrok bij Virgin na twee soloplaten (Workbook en Black Sheets Of Rain) geleverd te hebben. Ik spendeerde een jaar aan het schrijven van liedjes. Vervolgens deed ik een aantal akoestische try outs om te kijken wat wel en niet werkte . Dat was een mooie tijd, ik voelde mij toen compleet autonoom. Ik bouwde zelf weer iets op.Nevermind van Nirvana legde toen het fundament, waardoor alles plotseling precies op zijn plek viel. Copper Blue blijft een van mijn favorieten, die liedjes zijn gewoon te gek!Workbook betrof een totaal andere situatie. Toen het doek viel voor Hüsker Dü in 1988 zonderde ik me een jaar lang af op een boerderij in Minnesota. Geen optredens, geen bezoek van vrienden. Ik wilde de muziek - puur voor mezelf - herontdekken. Die plaat klinkt ook alsof je je in diepe isolement verkeert.'
Je speelde Beauty & Ruin voor het eerst integraal tijdens SXSW dit jaar. Hoe beviel dat?
'Twee shows, inderdaad. Het ging bijzonder goed! Zodra het publiek doorhad wat voor tafereel zich precies voordeed, werd er verbaasd gereageerd. De laatste keer dat we op SXSW speelden konden ze elk liedje meezingen. Dit keer speelden we uitsluitend nieuwe muziek, dus iedereen stond er een beetje perplex bij. We hadden het ook niet aangekondigd! Op die manier wilden we naar buiten brengen dat er een nieuw album op komst was. '
Best benieuwd naar jouw mening over hoe dat festival zich de laatste paar jaar heeft ontwikkeld. Eerst was het louter een viering van independent muziekcultuur. Hoe heb jij die verschuiving naar commercie ervaren?
'Het ontwikkelde slechts stapsgewijs vanaf de jaren negentig. Pas de laatste drie, vier jaar is het enorm snel geëscaleerd. Ik woonde in de jaren negentig in Austin en gaf in 1995 de Keynote Speech, toen het nog een kleinschalig en independent evenement was. Austin is sowieso erg veranderd als stad. En vergeet niet, de muziekindustrie is de afgelopen tien jaar ook ontzettend veranderd. Tegenwoordig kun je maar moeilijk rondkomen van muziek. Corporaties merken dit en werven tegelijkertijd een potentieel groot publiek aan wie ze van alles kunnen verkopen. Dus stappen ze in het speelveld om te zeggen: "Hey, wij kunnen jullie helpen het festival staande te houden." De marktwerking heeft het voortouw overgenomen en dat is jammer genoeg een natuurlijke progressie. Je ziet het overal. Het is spijtig dat zoiets nooit meer terugkeert naar wat het ooit was. Het goede nieuws is dat er genoeg welwillende mensen zijn die met iets nieuws komen.'
Je begon je loopbaan bij het inmiddels opgeheven, maar nog altijd invloedrijke label van Black Flag-gitarist Greg Ginn, SST Records. Tegenwoordig zit je bij Merge Records, dat beheerd wordt door Mac McCaughan en Laura Ballance van Superchunk. Past Merge Records dergelijke blauwdrukken van vroeger toe in het hedendaagse muziekklimaat?
'Ik denk het wel. Ik geloof graag dat Mac en Laura die oude modellen bestudeerd hebben. No Age werkt bijvoorbeeld heel trouw aan het SST-model, met een eigen clubje in LA rondom The Smell. Zij doen dat fanatieker dan de rest. Ze hebben zelfs een compilatie uitgebracht met instrumentaal SST-materiaal!'
Hoe was het om met No Age te spelen tijdens je tribute avond (naast No Age deden o.a. Dave Grohl, Ryan Adams, Spoon en The Hold Steady mee, red.) in Walt Disney Hall? Ze deden best een aardige Hüskers-impressie...
'Fantastisch! Het zijn ontzettend aardige lui. Wat No Age doet gaat verder dan alleen de muzikale vergelijking. Het is vooral hun mentaliteit: laten we een eigen label beginnen, vrienden betrekken en een eigen identiteit vormen Dat is wat wij destijds bij SST ook deden. Als ze hun geluid van Hüsker Dü afleiden is dat slechts een klein onderdeel van het complete grondbeginsel.'
Veel artiesten brengen tegenwoordig uit eigen initiatief muziek uit via streamingdiensten als SoundCloud. Zie jij nog meerwaarde bij independent labels in Amerika? 
'Ja. De mensen die de goede indielabels in Amerika runnen zijn óf fanatieke muziekfans óf, in Mac en Laura's geval, zelf muzikant. Ze noemen het niet voor niets een 'label': je duidt niet alleen de artiest, maar ook het publiek dat aanhaakt. De een is Merge-fan, de ander Sub Pop-fan. Je schept een klimaat van onderling vertrouwen door middel van een kwaliteitsstempel. Muzikanten die een label runnen hebben over het algemeen een goed oor. Je kan als band zijnde dan nog zo goed spelen, discipline en motivatie zijn net zo doorslaggevend voor succes als de muziek. Met die criteria ben je wat mij betreft een goed label. Major labels stellen dan weer compleet andere eisen: muziek is slechts een minuscule bijzaak binnen het grote plan. Die kijken liever naar muzikanten die misschien later acteren in een Hollywoodfilm of een eigen reality TV serie beginnen. Op majors is de artiest het gemeengoed terwijl indielabels slechts toewerken naar de muziek en het eindproduct. Wanneer je met een label in zee gaat moet je afwegen liever een grote vis in een kleine vijver wil zijn of vice versa. Dat is door de jaren heen in ieder geval niet veranderd.'
In bijzondere gevallen vangt een klein indielabel onverwachts een te grote vis. De band ontgroeit het label wegens een te groot draagvlak voor de distributie en promotie. De Hüskers ondervonden dit ten lijve met Zen Arcade.
(hoofdschuddend) 'Pas bij Zen Arcade ontstond er brede belangstelling voor Hüsker Dü.New Day Rising kwam relatief snel tot stand en Flip Your Wig...Warner wilde vooral die plaat héél graag uitbrengen. Wij voelden ons echter nog verschuldigd aan SST om nog een plaat met hen te doen. SST had hun zaakjes structureel goed in orde, tot er op een gegeven moment teveel albums tegelijk kwamen. Ik moest altijd een beetje lachen om die hele anti-corporate instelling van ze, want SST vroeg zelf onderbewust helemaal niet om het succes dat het uiteindelijk behaalde. Wij, Sonic Youth, Meat Puppets...iedereen vertrok op een gegeven moment, omdat we gewoon een grotere markt bereikten. Dat terwijl SST koppig vastklampte aan het kleinschalig en anti-establishment willen blijven. Ze lieten bijvoorbeeld nooit airplay op de radio toe. Hüsker Dü moest dus verder. De vraag die ik altijd stel aan mensen die over SST beginnen: SST preekte altijd "corporate rock sucks"...(pauzeert en spreekt nauwgezet verder) maar was het niet Black Flag die zich verkaste naar een major (Unicorn/MCA, red.)? Greg Ginn maakte dus zo zijn eigen regels...(lacht)
Op de hoes van Beauty & Ruin zie je een recente foto van jezelf overlappend met een oude foto uit de prille Hüsker Dü-jaren. Wat wil je hier precies mee vertellen?
'De cover-art was een pure gelukstreffer. Na twee maanden opnemen speelde ik met wat ideetjes in mijn hoofd. Beauty & Ruin is namelijk een album vol contrasten. Eerst wilde ik een digitale illustratie gebruiken van een Japanse kunstenaar, maar kreeg geen reactie toen ik hem per mail om toestemming vroeg. Het was een digitale schilderij van een tiener die er nogal gehavend uitzag. Ik vond dit zodanig indrukwekkend dat ik iets soortgelijks wilde doen, zonder het bronmateriaal schaamteloos te kopiëren. Dus ik zocht beeldmateriaal en stuitte toen op twee foto's van mezelf: een recente en een oude foto, een van de eerste persfoto's van mij als muzikant. Toen ik beide foto's met photoshop op elkaar zette, kwamen beide beelden op precies dezelfde ooghoogte terecht. Ik dacht: "Wow, dit is wel héél bizar. Dit is niet eens zo'n slecht idee!" Ik had overigens nog meer concepten liggen, maar uiteindelijk hakte de artwork-persoon bij Merge de knoop door.'
Je had het zojuist over contrasten. Werd de strekking van Beauty & Ruintoen meteen duidelijk?
'De boodschap achter deze songs stond daar aan voorafgaand zo goed als vast. Toen die twee foto's op elkaar vielen, toen resoneerde er wel iets. Het kwartje viel toen: dit illustreert precies zoals de plaat klinkt!'
Bij je vorige plaat Silver Age greep je sterk terug naar het optimisme vanCopper Blue. Beauty & Ruin klinkt in vergelijking weer een stuk introspectiever.
'Absoluut. Silver Age kwam vlak na de publicatie van het boek en de tribute avond tot stand. Er kwam veel positieve energie vrij. Na een maand toeren kreeg ik het nieuws dat mijn vader is overleden. Hij was ondanks alles de persoon die muziek in mijn leven bracht. Ik had veel om over na te denken. Goed samengevat: ik moest abrupt omschakelen van pure blijdschap naar droefenis. Loslaten en de draad weer oppikken ging uiteindelijk wel, het hielp datSilver Age zo'n 'happy-go-lucky' plaat was. Gelukkig was ik tegen het eind van dat jaar vaak genoeg thuis in San Francisco om met nieuw materiaal aan de slag te gaan. Ik dacht veel aan mensen om me heen. Beauty & Ruinput vooral uit simpele universele waarheden. Het is bepaald geen moeilijke plaat om de doorgronden.'
Erg hart-op-de-tong, vooral.
'Zodanig hart-op-de-tong dat ik niet zeker wist of het wel zo expliciet zou moeten brengen. Wie mensen tegeltjeswaarheden verkoopt loopt al gauw het risico gebagatelliseerd te worden.'
Je neemt jezelf dan weer flink op de hak met "Hey Mr. Grey": Life used to be so hard/get off my yard". Stukje zelfbescherming?
'Jawel, natuurlijk, iedereen neemt dat wat het meest waardevol is in bescherming. Zoals bijvoorbeeld een huis. (lacht) Je verandert dan opeens hé, zodra iemand dat bedreigt! Jij snapt dat nu gelukkig, aangezien dit je gister is overkomen.'* (beiden schieten in de lach)
*Context: op de avond voor dit interview brak een bebloede, met coke verstijfde sekstoerist in het huis van ondergetekende na een akkefietje met de buurvrouw. Louche zaakjes dus.
Goed, ik voel hier in ieder geval met je mee: het moment dat een ouder het leven laat...waar je op dát moment in je leven bent wordt hoe dan ook bepalend voor je toekomst. De dood komt nooit gelegen, maar je had het slechter kunnen treffen. Bracht het verwerkingsproces ook iets positiefs teweeg?
'Het was (stamelt)...ik vind het moeilijk om dit tot uiting te brengen. Laten we zo zeggen, een gezondere situatie had ik waarschijnlijk niet kunnen treffen. Wat anderzijds een enorm zware periode had kunnen zijn, is uiteindelijk een soort viering geworden. Hierdoor kon ik mijn verlies goed bevatten en uiteindelijk verwerken. Dit is precies waarBeauty & Ruin ook begint. Ik wil met dit album mensen de hand toereiken die zich in soortgelijke omstandigheden verkeren en tegelijkertijd uitzoeken hoe ik het verwerkingsproces projecteer op mijn directe omgeving. Bij je ouders denk je vaak te weten wat dat dan precies betekent. We lezen de boeken, we zien de films, we horen de verhalen...maar zodra het je daadwerkelijk overkomt, dan realiseer je pas dat dit leven een einde heeft. Het verandert de manier waarop je alles en iedereen bejegent.'
Voelde je je verplicht met Beauty & Ruin bepaalde aspecten in je leven te verzoenen?
'Ik voelde me vooral verplicht alles los te laten wat ik toch niet kan controleren. Dingen die een blok aan mijn been zijn: slechte relaties aanhouden en de kleine alledaagse neuroses. Of ik wel of niet allergisch ben voor deze bloemen (wijst naar bloempot in het midden van de tafel). Die irritaties vermenigvuldigen zich gedurende de dag. Ik ben altijd een piekeraar geweest...ik maak me altijd wel druk om IETS. Nu is dat minder. Zoals ik zei, simpele waarheden aanknopen, maar wel dingen die een grote impact op mij hebben. Ik behandel de grote thema's op Beauty & Ruin: het verlies, reflecteren op een leven mét en zónder bepaalde mensen. Plus de acceptatie dat heel veel dingen simpelweg onvermijdelijk zijn. Het slot van de plaat kaart de toekomst aan, datgene wat iemand in zijn of haar leven nalaat. "Fire In The City" vertegenwoordigt die conclusie: de aarde trilt en alles gaat in vlammen op. En morgen is er weer een dag. Dit album begint dus heel grijs en geel: het is koud, het is langzaam en het is donker. Maar langzamerhand wordt het zonniger en optimistischer.'
Okay, waarom naast een boek ook een album schrijven om jezelf te verkennen?
'Beauty & Ruin is in feite meer een samenvatting van de afgelopen twee jaar van mijn leven. Het is geen lange zelfreflectie, zoals het boek dat wel was.'
Helder. Nog een laatste vraag, eigenlijk meer een observatie! Als ik zeg dat "Kid With Crooked Face" je meest Hüsker Dü-getrouwe song in jaren is, zou je dat als compliment opvatten? Je stem staat anders weer lukraak achter de drums en gitaren gemixt.
"Natuurlijk! Het klinkt als Bob Mould die gitaar speelt en zingt! (lacht) Mensen kicken op dat soort details, waarom niet? Het is leuk! Ik denk dat je dit album gerust een bloemlezing mag noemen van alle muziek die ik door de jaren heen heb geschreven. Vooral wat mijn gitaarspel betreft. Ik bedoel, als Dave Grohl het toegeeft...(lacht) waarom ik dan niet?"
Beauty & Ruin is momenteel verkrijgbaar via Merge/Konkurrent. Je kunt de biografie See A Little Light: The Trial of Rage and Melody hier bestellen.