CONCERTPOP
NICK LOWE STROOIT MET HITS IN PARADISO
Het was nogal een dingetje afgelopen week: The Rolling Stones bevestigd voor Pinkpop. Een van dé grondleggers van de rock & roll verdient natuurlijk respect, al hebben Mick en kornuiten decennialang geen fatsoenlijke plaat gemaakt. Dat ze hun vijfde jeugd ingaan met miljoenen die ze onmogelijk kunnen besteden mogen ze helemaal zelf weten. (Insert rollator-grap).
Nick Lowe is dan weer de antithese. Vlak na opkomst in Paradiso breekt de Britse liedjessmid gortdroog het ijs: ‘Als ik een euro had voor elke keer dat ik hier stond… had ik vandaag elf euro.’ In hoog tempo jaagt hij door zijn set heen:Where’s My Everything, Heart, Long Limbed Girl. Allemachtig, hoeveel hits kun je in een repertoire hebben!? Het is werkelijk een bodemloze put. ‘Zelfs als er nummers bij zitten die je geen bal aan vindt, hoef je in ieder geval niet lang te wachten’, grapt Lowe tussendoor. Een grap die hij vast bij elke show maakt, maar nergens voelt zijn podiumschtick plichtmatig of geveinsd. Hij geniet nog zichtbaar van het moment in de schijnwerpers.
Gelukkig heeft Lowe die ‘sex, drugs and rock & roll’-flauwekul al begin jaren negentig achter zich gelaten. Curtis Stigers’ abominabele cover van zijn evergreen(What’s So Funny About) Peace, Love & Understanding kwam op een van de best verkochte soundtracks uit de popgeschiedenis (The Bodyguard) terecht. Lowes carrière zat destijds in het slop na zijn scheiding met Carlene Carter (dochter van June ‘Mrs. Cash’ Carter). Alcohol, drugs… ach, je kent het verhaal. De royalties gaven Lowe een buffer om weer sporadisch platen uit te brengen, met een nieuwe dosis zelfrelativering als extra bagage. Een aardig CV had hij in ieder geval op zak: hij was bassist in de succesvolle seventiespopband Brinsley Schwarz, produceerde albums voor Elvis Costello, Dr. Feelgood en The Damned en claimde kortstondig eigen sterrenstatus met Jesus Of Cool (1978) en Labour Of Lust(1979).
Lowe bejegent zijn ambacht tegenwoordig als moeilijke kruiswoordpuzzel. Langzaam bijschaven, zoekend naar de juiste tongval, de juiste strekking, tot hij het punt bereikt waar eigen liedjes als cover vertolkt kunnen worden. Mooi voorbeeld is zijn meest recente album Quality Street, een kerstplaat met uitsluitend origineel materiaal. Op zijn 65ste omarmt Nick Lowe dus de uitdaging iets aan het canon ‘kerstklassiekers’ toe te voegen. Je bent tenslotte de Jesus Of Cool of je bent het niet.
Lowe wil vanavond vooral swingen in het kaliber Ragin’ Eyes, zijn grootste hitCruel To Be Kind en I Live On The Battlefield, gevolgd door een anekdote over Diana Ross’ cover van het laatstgenoemde nummer. ‘Not her finest hour’, aldus Lowe. Een korte stilte valt. ‘Maar het leverde mij in ieder geval een nieuwe badkamer op!’ Het publiek schiet vervolgens in de lach.
Tijdens het optreden hangt vooral een losse, onbevangen sfeer. Dat bezoekers tussendoor aan de bar een biertje halen of vooraan foto’s maken met hun smartdinges stoort Lowe geenszins. In contrast met zijn gemoedstoestand raakt Lowe de snaar juist des te meer met de downtempo nummers: House For Sale enStoplight Roses zijn tranentrekkers pur sang, Rome Wasn’t Built In A Day geeft Tinderloze singles weer hoop en All Men Are Liars (waar ‘Rick Astley’ rijmt op ‘ghastly’) werkt ad rem op de lachspieren. Bij I Trained Her To Love Me gaat Lowe helemaal op in de rol van vrijpostige hartendief. Liedjes die in minder capabele handen flauw klinken – of juist veel te zelfingenomen. Zoveel emoties door de mangel halen zou vermoeiend moeten zijn, maar Lowe komt de luisteraar altijd ergens halverwege tegemoet, met een koddig schouderklopje. Of een dikke knipoog.
Paradiso krijgt een toegift van vier liedjes: When I Write The Book, Tokyo Bay en (hoe kan het ook anders) Peace, Love & Understanding. Als afsluiter kiest Lowe voor een fabelachtige cover van Alison, zijn voormalig protégé Elvis Costello ver achter zich latend. Van een bona fide klassieker iets compleet eigens maken, een gave weggelegd voor slechts de aller-allerbesten in het vak. Oude magie is net zo goed magie…
Door Jasper Willems / Fotografie: Jelmer de Haas
Gezien: 16 maart 2014, Paradiso, Amsterdam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten