Harde liefde zegeviert bij Sun Kil Moon in Tivoli Vredenburg
Kozelek heeft het artiestenbestaan altijd met argusogen bekeken. Geliefd zijn, dat lijkt het boegbeeld van Sun Kil Moon tegenwoordig steeds moeilijker af te gaan. Tegelijkertijd behaalde Kozelek met het indrukwekkende Benji vorig jaar zijn grootste succes tot dusver. Toch blijft controverse Kozelek achtervolgen: vorig jaar was het zijn ‘vete’ met The War On Drugs, dit jaar de dubieuze opmerkingen jegens Britse muziekjournaliste Laura Snapes. Een man you love to hate dus…of juist precies andersom.
Kozelek speelt vanavond zelf af en toe de martelaar. Eerst voelt hij zich licht schuldig dat hij meerdere malen zeurt over het licht, dan maakt hij er een zelfbedachte sensatiekop van: ‘Sun Kil Moon valt lichtvrouw aan.’ Dat aantrekken en afstoten-spelletje kennen we nu inmiddels wel van Kozelek. Afgelopen november stond Sun Kil Moon met begeleidingsband eveneens strijdvaardig op de planken van Paradiso. Ieder verzoeknummertje uit de menigte werd toen lekker recalcitrant beantwoord met een heuse kerstklassieker. Kozelek riep het publiek op een gegeven moment op hem te bespugen en te bekogelen.
Je kunt aannemen dat een optreden van Sun Kil Moon net zo veranderlijk (en verraderlijk!) is als het publiek dat er voor komt. De zittende menigte in de Hertz heeft de altijd onberekenbare Kozelek misschien net iets beter in de smiezen dan de gemiddelde passant op een willekeurig zomerfestival. Dat weerhoudt Kozelek er niet van om er opnieuw een enerverend schouwspel van te maken.
Sun Kil Moon begint met een herdenking van 9/11 (vandaag veertien jaar geleden) met Nick Cave-cover The Weeping Song, waarbij Kozelek zichzelf begeleidt op een minimalistisch drumsetje bestaande uit slechts een ride en een floortom. Halverwege roept Kozelek iemand uit het publiek om hem te vergezellen als slagman. Jan Minnaard, zanger/gitarist van de Rotterdamse band Wolf In Loveland, meldt zich gretig aan. Dit leidt gedurende de set tot een aantal charmante interacties tussen de twee.
Soms is het echt een vermoeiende zit, zo’n tegenstrevende Sun Kil Moon-soloset van tweeënhalf uur. De aandacht verslapt ook regelmatig door Kozeleks sterk tekstuele inslag en zijn neiging om eindeloos te variëren met zijn flamenco-achtige tokkelspel. Benji is echter een zodanig knappe plaat dat het materiaal ook op het podium als een komeet inslaat. We krijgen vanavond een furieuze uitvoering van Dogs, maar ook pijnlijk ingetogen versies van I Can’t Live Without My Mother’s Love en Carissa.
De typische zwartgallige Kozelek-humor spreekt ook uit de titel van zijn nieuwste plaat: Universal Themes. In vergelijking tot Benji is dit Sun Kil Moon-album (inhoudelijk gezien) tamelijk ondoordringbaar.Universal Themes is in feite een rommelig geluidsdagboek, of zeg maar een verwrongen muziekvariant op SuperStreamMe. Op deze liedjes draagt Kozelek een ongefilterde aaneenschakeling van gedachtegangen en gebeurtenissen voor die live haast niet te volgen is.
Deze set blijft vanavond verstandig genoeg beperkt bij een drietal nieuwe liedjes, waarvan prijsnummer The Possum nog het meeste hout snijdt. Het liedje is natuurlijk vernoemd naar de buidelrat, een beest dat in Amerika symbool staat voor deceptie. ‘Playing possum’ is een uitdrukking die in de bokssport wordt gebruikt; het betekent dat je de strijd opgeeft om jezelf nieuw letsel te besparen… of juist om de tegenstander te foppen en te verrassen. Natuurlijk is het een wrang gegeven dat de buidelrat in Kozeleks liedje niet dood ‘speelt’, maar in feite écht de pijp uit gaat.
Gelukkig wacht deze intieme Sun Kil Moon show - ondanks Kozeleks dwarse tendensen - geen dergelijk lot. De handdoek die Kozelek aan het begin aangereikt krijgt, hoeft vanavond niet gebruikt te worden. Kozelek schopt het ding tijdens de toegift ook berustend opzij: zo’n muisstil en eerbiedig publiek maakt de strijd immers overbodig. De harde liefde zegeviert: Sun Kil Moon killed it tonight.
Door Jasper Willems / fotografie James McVey
Geen opmerkingen:
Een reactie posten