The Soft Moon

THE SOFT MOON: DOEMDENKEN ZONDER POSES

"Hoe ziet de zanger van The Soft Moon eruit?" Wie met die vraag willekeurige mensen benadert om het nieuwe album Deeper te horen, krijgt waarschijnlijk cartooneske archetypes als Peter Murphy of GG Allin als antwoord. De schuchtere, vriendelijke Amerikaan Luis Vasquez, het brein achter de duistere Californische industrial/postpunkband, moet hardop om die veronderstelling lachen. "Luisteren naar mijn muziek is blijkbaar een uitermate donkere, zware beproeving."

Depressies, jeugdtrauma’s en suïcidale gedachten. Als ze aan bod komen bij interviews met muzikanten (of met wie dan ook), lopen de emoties vaak hoog op. Niet bij Vasquez. Althans, niet zichtbaar. Hij praat er op een middag in Amsterdam net zo luchtig en spontaan over als de pot Surinaamse sambal die hij zojuist van zijn label heeft gekregen.

Vasquez: “Wie weet staat de persoon die ik uitstraal in schril contrast bij wie ik werkelijk ben. Misschien probeer ik in het dagelijkse leven teveel te compenseren voor de neerslachtige aard van mijn muziek.” Of misschien zit het juist zo: The Soft Moon is de vogelverschrikker die de donkere plaaggeesten aantrekt, zodat Vasquez niet elke dag hoeft te zwelgen door het bestaan. “Zoiets ja”, beaamt Vasquez, zijn schouders nonchalant ophalend. “Het houdt me vooral geestelijk op de been. Zonder muziek zou ik vandaag de dag niet leven.”

Geen overdrijving? Vasquez knikt, onbewogen: “Klopt.”

The Soft Moon speelde de afgelopen tijd opvallend vaak in Nederland. Vorige maand was de band headliner op Eindhoven Psych Fest, komende week is het Valkhof Festival in Nijmegen aan de beurt en in september speelt The Soft Moon op het Tilburgse Incubate. Wat blijkt: tegenwoordig woont de Amerikaan in Berlijn. Hoe hij dat zelf ervaart? “Als een aanslag op je morele kompas. Je kunt het in Berlijn zo gek maken als je zelf wilt. Het is zo makkelijk om daar compleet overhoop te gaan in drank en feestjes.”

Het bruisende Berlijn staat in schril contrast met de plek waar Vasquez is grootgebracht, een kleine vestiging middenin de Californische Mojave-woestijn. “De populatie was heel klein: je had slechts een supermarkt, een middelbare school...” Plus een eindeloos uitgestrekte vlakte van zand... en nóg meer zand. Als elfjarig broekie is er op zo’n plek verrekt weinig te beleven, laat staan dat je kattekwaad kunt uithalen. Vasquez heeft zijn vader nooit gekend, met zijn moeder heeft hij een moeizame relatie. Je spullen pakken in jeugdige rebellie is in die situatie misschien de oplossing, maarja… Zand. Woestijn. Cactussen. Honderden kilometers achter elkaar. Lastig dus.

Vasquez keerde zich daarom al op vroege leeftijd naar binnen: “Ik zat vast in mijn eigen fantasiewereld, want de realiteit was nogal saai. De meeste strubbelingen gebeurden in mijn hersenen. Sindsdien ben ik een beetje verslaafd aan geworden aan die pijn. Wanneer ik muziek schrijf, probeer ik er altijd achter te komen waar die pijn precies vandaan komt. Ik kan er soms uren achter elkaar over doorpeinzen. Het is de enige manier om te laten zien hoe ik mij écht voel, omdat ik in het dagelijks leven behoorlijk slecht met mensen communiceer. Ik kan nooit goed verwoorden wat ik bijvoorbeeld voor mijn moeder voel, of welke houding ik aan moet nemen als ik uitga met meisjes. In mijn muziek komen al die gevoelens wél bovendrijven.”

“Het is een marteling”
Volgens Vasquez onthult iedere The Soft Moon-plaat nieuwe inzichten over zijn verdrongen demonen. Dat klinkt duidelijk meer als noodzaak dan dat het plezierig is. “Nee, ik kan er niet van genieten. Het is een marteling,” meent Vasquez. Voor het eerst zwoegt hij lichtjes tijdens het gesprek. “Ik ervaar het telkens weer als een verschrikkelijk proces. Maar ik heb tegelijkertijd het gevoel dat ik geboren ben om dit te doen. Geen idee waarom eigenlijk. Leuk vind ik het niet bepaald, maar het is altijd boeiend om te zien waar zo’n album precies strandt. Meestal biedt het telkens weer nieuwe inzichten over mezelf. Ik ben heel nieuwsgierig waaróm ik besta en waaróm ik mij zo voel. Vaak zie ik mijzelf als een buitenaards wezen. Dat gevoel van onmacht...van het niet weten waarom, daar komt mijn drijfveer als muzikant juist vandaan.”

Vasquez is een vagebond: voordat hij naar Berlijn vertrok, heeft hij gewoond in San Francisco, Oakland en Argentinië, waar hij kort als grafisch ontwerper werkzaam was. Voor Deeper bivakkeerde Vasquez een paar maanden in Venetië, de prachtige Italiaanse toeristenstad die langzaam maar zeker naar de zeebodem zinkt. “Dat is puur toevallig zo gekomen,” zegt hij. “Mijn manager heeft een huis in Venetië en hij vond het een goed plan dat ik mij daar terugtrok om te schrijven. Voorheen sliep ik bij vrienden op de bank, want ik had tussen het touren door geen vaste plek om te leven. Ik wist dat het tijd was om te schrijven en ik wilde dat per se niet in de VS wilde doen. Het moest een plek zijn waarin ik kon verdwijnen. Waar ik uit mijn comfort zone werd gehaald. Wellicht was het beter geweest een meer onherbergzame plek uit te kiezen. Venetië is een waanzinnig mooie stad.”

Wanneer Vasquez live speelt, heeft hij een band achter zich. Tijdens de opnamesessies speelt hij zelf alle instrumenten in. “Het is belangrijk dat ik in mijn eentje ben zodra ik aan een album begin. De muziek moet voortkomen uit mijn eigen lichaam: alle vocalen, synths, gitaren, bassen en drums speel ik zelf in. Ik word niets wijzer als ik andere mensen de partijen laat inspelen. Wanneer ik klaar ben met opnemen, voel ik me vaak niet meer de persoon die deze muziek heeft gemaakt.”

Live spelen is misschien wel het enige aspect binnen het muzikantenschap waar Luis Vasquez plezier aan beleeft: “Live spelen vind ik wel leuk, ja. Voor andere mensen spelen is voor mij een ontiegelijke ontlading. Elk nummer heeft zijn eigen bevrijdende elementen. Het schrijven van de muziek is altijd pijnlijk confronterend, terwijl ik op het podium juist alles kan loslaten. Het voelt geweldig... ik voel mij ook fysiek lichter zodra ik het podium afstap.”

De manier waarop Vasquez zijn werkproces beschrijft klinkt eerder als een omvangrijk ritueel dan een creatief proces. Misschien niet zo vreemd: Vasquez heeft een Cubaanse achtergrond “Ik ben trots op mijn afkomst. Cuba heeft een rijke muziekcultuur en ik kan me goed identificeren met die zoektocht naar muzikale vrijheid.” Zijn grootmoeder beoefent Santeria, een voodooreligie ontstaan uit het christendom en de (van oorsprong) Afrikaanse Yoruba-stroming. Het titelnummer van Deeper lijkt daar inspiratie daar vandaan te halen, met percussielagen die met bedwelmend effect door de geest heen dreunen.

Vasquez kan zich goed vinden in dat verband: “Elke keer als ik mijn grootmoeder bezoek, doet ze een ritueel om te kunnen peilen hoe het met me gaat. Ik zoek haar om die reden ook op. Het is weer een andere manier om innerlijke rust te vinden. De titelsong is een interessant nummer, omdat het zo afwijkt van de rest van het materiaal op Deeper. Terwijl ik de laatste shows voor vorige plaat Zeroes aan het doen was, speelde ik ook met het idee om een percussieve plaat te maken.”

Het verleden rust
Gezien The Soft Moon’s intuïtieve invalshoek werd Deeper uiteindelijk geen percussieve plaat. The Soft Moon levert de slagkracht op voorganger Zeroes in voor een gestroomlijnder en dansbaarder geluid. Met kleine details schetst Vasquez een nog schrijnender beeld. Neem bijvoorbeeld afsluiter Being, waarop Vasquez een steeds terugspoelende bandrecorder toepast op de verwoede, gitzwarte industrialwave. Deeper klinkt op bepaalde punten alsof Vasquez in de muziek rondspookt als een geest, in plaats van dat hij fysiek op het album aanwezig is.

Vasquez reageert licht ontgoocheld op die omschrijving. Hoe donker en naargeestig de muziek ook wordt, de uitwerking ervan is volgens hem louter positief. Maar denkt zijn nabije omgeving er ook zo over?

Vasquez: “Voor hen is het best verontrustend, ja. Mijn familie wil liever niet dat ik zo openlijk met mijn gevoelens strooi. Dat is een van de redenen waarom ik nooit een goed gesprek met mijn moeder heb kunnen voeren. Ze snapt niet precies wat ik doe. Zelf weet ik niet precies wat ze daadwerkelijk van The Soft Moon vindt. Mijn moeder zei op gegeven moment tegen me: ‘Alles wat jij schept, schept vervolgens nog meer duisternis.’ Ik denk persoonlijk dat haar eigen angst hier de boventoon neemt. Ik vind dat ik juist géén duisternis schep, maar nieuwe kennis werf. Ik word wijzer, en ik leer steeds een stukje meer van de wereld en mijn eigen bestaan.”

Toch kwam er een moment waarop Vasquez net als zijn moeder dacht dat hij zelfdestructief bezig was. "Ik kende op een gegeven moment eenzelfde soort angst. Het was vlak na het maken van Zeroes, mijn tweede album. Het was ongemakkelijk voor me om mezelf massaal voor andere mensen bloot te geven. Ik was te eerlijk over mezelf en dat maakte me bang. Ik draag mijn hart op mijn mouw en praat zonder franjes over dingen die mij raken. Daardoor raakte ik van slag. Nu voel ik me gelukkig anders.”

Dankzij Deeper heeft Vasquez zijn zelfvertrouwen herwonnen. “Ik ben een stukje gelukkiger geworden. Het is bijna alsof ik eerst die lijdensweg moest doorlopen om weer zelfvertrouwen te krijgen. Op Deeper bevond ik me in de meest kwetsbare positie denkbaar om alles over mezelf te kunnen ontrafelen. Daardoor kreeg ik voor mezelf bevestiging dat het goed is om te zijn wie ik ben. Ik ben iemand met veel issues: ik ben onzeker, ik heb last van angstaanvallen. Het is voor mij een enorme opkikker wanneer iemand mij vertelt dat ik iets moois heb geschapen op een dieptepunt in mijn leven.”

Heeft Vasquez dan eindelijk de waarheid achter zijn kommer en kwel achterhaald? Vasquez schudt zijn hoofd, maar wel met een glimlach op het gezicht. “Ik ben in ieder geval klaar om mijn verleden de schuld te geven voor de persoon die ik vandaag ben. Ik zoek geen medelijden meer... en tot op zekere hoogte heb ik het menselijke bestaan leren waarderen!”

The Soft Moon doet aanstaande dinsdag een Red Light Radio sessie in Amsterdam, en een dag later (22-07) speelt de band op Valkhof Festival. Op 14 september speelt The Soft Moon op het Tilburgse Incubate.